Het Antwerps stadsbestuur geeft al zijn personeelsleden, ook diegenen die aan het loket zitten, de “toelating” om op 1 december, Wereldaidsdag, “een HIV-lintje te dragen om hun solidariteit te betuigen met personen met HIV of AIDS”. Dit staat in het collegebesluit 12312 van vrijdag 3 oktober 2008, dat ook expliciet vermeldt dat hiermee een “uitzondering op dienstnota D2007046” gemaakt wordt. Dienstnota D2007046 is de fameuze dresscode, die het dragen van religieuze kentekens, symbolen van sportclubs, vakbonden, politieke partijen enz én het HIV-lintje verbiedt voor personeelsleden in loketfuncties. De actiegroep BOEH! (Baas Over Eigen Hoofd) is boos over het collegebesluit.

BOEH! heeft er op zich geen probleem mee dat het stadsbestuur zijn personeel aanmoedigt om op 1december een HIV-speldje te dragen en zo bijdraagt tot een sensibilisering rond maatschappelijk relevante thema’s. Vandaag is dat HIV, morgen is dat borstkanker of armoede en voor BOEH! kan en mag dat allemaal. BOEH! klaagt wel de inconsequentie van het stadsbestuur aan, dat zijn dresscode, ingevoerd omwille van het neutraliteitsprincipe, een jaar later al overtreedt. In feite vraagt het stadsbestuur nu aan zijn personeel om op 1 december even niet neutraal (volgens de in de dresscode vooropgestelde visie) te zijn! Daar storen de BOEH!-vrouwen zich behoorlijk aan, niet alleen als BOEH-leden maar ook als Antwerpse burgers. Een stad die haar eigen neutraliteitsregels overtreedt, overtreedt ook het beginsel van gelijke behandeling van haar burgers.

Wat wordt de volgende uitzondering op de dresscode vragen de vrouwen van BOEH! zich. Bijvoorbeeld de hoofddoek toelaten op 8 maart, Internationale Vrouwendag! Deze dag draait om gelijke rechten, om vrijheid van keuze en emancipatie van vrouwen. Veel moslimvrouwen die bij de stad werken zouden heel graag op die dag hun hoofddoek willen dragen, omdat het voor hen net daar om gaat: keuzevrijheid. Het is een aanlokkelijk actievoorstel en BOEH! staat er achter, maar tegelijkertijd moet duidelijk zijn dat BOEH! niet meteen zit te wachten op nog eens een uitzondering. Als men regels opstelt, moet men er zich aan houden zonder uitzonderingen.

 

Monica De Coninck, voorzitter van het OCMW en schepen van sociale zaken praat de overtreding van de dresscode goed. Volgens haar zijn het HIV-lintje en de hoofddoek niet te vergelijken. Het lintje wordt immers maar voor één dag gedragen, is haar argument, de hoofddoek altijd. Volgens BOEH! houdt dit geen steek. Ten eerste werden zowel het HIV-lintje als religieuze kentekens verboden om de neutraliteit van de dienstverlening te vrijwaren, en om geen enkele andere reden. Eens je bepaald hebt hoe je het neutraliteitsprincipe vorm geeft, maak je er geen uitzondering op, niet voor één dag en zelfs niet voor een halve dag. Ten tweede weet iedereen dat een HIV-lintje vooral gedragen wordt op Wereldaidsdag en dat het precies dan vooral een duidelijke betekenis heeft, zoals het stadsbestuur overigens zelf aangeeft (solidariteit met personen met HIV of AIDS). Waarom heeft men daar geen rekening mee gehouden bij de opstelling van de dresscode? Omdat de logica op dat moment ver zoek was en men zonder nadenken allerlei onzinnige verboden heeft verzonnen om dat waar het echt om te doen was – een hoofddoekenverbod – in te pakken. Men heeft zich wel wettelijk ingedekt maar ook de vrijheid zodanig ingeperkt dat men er zich niet kan aan houden.

Voor BOEH! is de conclusie duidelijk: de dresscode moet ingetrokken worden. Niet dat BOEH! daarmee wil zeggen dat de neutraliteit van de overheid niet belangrijk is. Alleen vindt BOEH! dat neutraliteit moet betekenen dat personeelsleden van de stad zich respectvol en professioneel gedragen ten opzichte van hun klanten, en dat ze niemand discrimineren ook al lijkt die op het eerste zicht een beetje anders. Zolang iemand er verzorgd en professioneel uitziet, zouden er verder geen eisen mogen worden gesteld aan iemands kleding. We leven in een democratie. Mensen moeten vrij zijn om net dat ietsje van zichzelf te uiten in hun kleding zonder dat zij daarvoor gestraft worden.

BOEH! blijft intussen ook de dooddoeners, die dienen om de hoofddoek te verbieden, ontkrachten. Klassieke dooddoeners zijn dat de hoofddoek ofwel een symbool van onderdrukking is ofwel een teken van rebellie. BOEH! wil duidelijk maken dat vrouwen een hoofddoek dragen om verschillende redenen, die vaak heel persoonlijk zijn. Voor bijna elke vrouw die er een draagt krijgt de hoofddoek een andere betekenis.

Het belangrijkste is dat de vrouwen die bij de stad werken en die getroffen worden door de dresscode absoluut geen onderdrukte vrouwen zijn. De journalisten en stadsbestuurders die hen leerden kennen, hebben snel ervaren dat het ongelooflijk mondige en sterke vrouwen zijn, die actief participeren in de samenleving en die steeds proberen een positieve bijdrage te leveren, zoals bijvoorbeeld een neutrale dienstverlening aan de burgers. Al die jaren voor de invoering van de dresscode hebben ze hun werk prima gedaan, met hoofddoek! Inmiddels ontkent BOEH! niet dat er geen vrouwen zijn aan wie de hoofddoek wordt opgelegd. BOEH! en enkele andere verenigingen zijn overigens zeer actief bezig om een aantal zaken binnen de moslimgemeenschap te veranderen. BOEH! is echt bezig met een strijd voor keuzevrijheid voor zowel meisjes als jongens. Zo wordt er sinds enkele jaren een hele emancipatiebeweging in gang gezet, waarop moslimvrouwen zeer positief reageren. Dat alles gebeurt zonder enige financiële steun van de stad en uitsluitend op vrijwillige basis. Dát op zich maakt het werk al ontzettend moeilijk. Dat de stad die werking nu ook nog eens met een hoofddoekenverbod komt belemmeren, is voor BOEH! een brug te ver. Wat zin heeft het keuzevrijheid te prediken als deze op de arbeidsmarkt weer wordt afgenomen, alsof het doodnormaal is.

Tenslotte zal BOEH! niet rusten voor de dresscode ingetrokken is. De eerstvolgende “actie” is de organisatie van een debattenreeks, die in februari van start gaat. De idee is diepgaande, constructief en genuanceerd te discussiëren over neutraliteit en het hoofddoekenverbod in verschillende domeinen. BOEH! heeft ook nog een aantal andere acties in petto voor het stadsbestuur maar houdt die als verrassing.

BOEH! is opgericht door vrouwen van diverse afkomst (allochtone en autochtone, maar BOEH! houdt niet van die verwerpelijke etiketten), met en zonder hoofddoek, uit protest tegen de invoering van de dresscode in 2007, met het argument dat die in wezen de islamitische hoofddoek viseert.

Baharak Bashar ondertekent “Het platform hoofddoek of niet – de vrouw beslist” niet (“Pietluttigheid genaamd hoofddoek”, De Standaard van 23/11/07). Prima. Geen probleem. Maar als feministen vielen wij wel even achterover van haar argumenten. Ze gaat uit van een hiërarchie in onderdrukking en discriminatie: de pietluttige hoofddoek van enkele vrouwen versus discriminatie van alle mensen in België met ‘buitenlandse roots’. Aansluitend is ze tegen ‘uitzonderingsmaatregelen’ en voor structurele maatregelen, vooral werk. Ze pleit voor een compromishouding, want het dragen van een hoofddoek zal de xenofobie in België alleen maar aanwakkeren. Overigens ziet ze achter de hoofddoek enkel fanatisme en een ideologie die niet strookt met die van het feminisme. Ze is wel voor zelfbeschikkingsrecht van vrouwen, maar aangepast aan de sociale context.

De parallel tussen ‘Baas over eigen Buik’ en ‘Baas over eigen Hoofd’ is bewust gekozen. Dat heeft Baharak goed gezien. Bij de eerste slogan kan ze zich aansluiten bij de tweede niet. Beide gaan nochtans over het recht op zelfbeschikking van vrouwen, over het recht om zelf te beslissen in het ene geval over hun lichaam, in het andere over hun godsdienstbeleving. De eis van ‘Baas over eigen hoofd’ gaat volgens Barak voorbij aan een ‘fundamentelere maatschappelijke discriminatie die alle “allochtonen” treft’, namelijk de discriminatie op de arbeidsmarkt. “Baas over eigen hoofd” verengt een probleem van ‘allen’ tot een probleem van een specifieke groep. Met andere woorden het is een particularistische eis, die tot een eis om “uitzonderingsmaatregelen” leidt. Nu is ons inziens precies een van de kenmerken van (racistische) discriminatie dat het zich NIET beperkt tot één terrein. (Racistische) discriminatie op de arbeidsmarkt is een van de uitingen – een heel erge – van discriminatie op alle terreinen van het maatschappelijk leven, het sociale, het culturele, het politieke enzovoort. Een tweede kenmerk van (racistische) discriminatie is dat het verschillende groepen – vrouwen, mannen, laaggeschoolden, “allochtonen”, gelovigen, enzovoort – op verschillende manieren treft. Een derde kenmerk van (racistische) discriminatie is dat de verschillende vormen en niveaus ervan niet in aparte schuifjes zitten. De discriminatie die “allochtone”vrouwen en vervolgens vrouwen die een hoofddoek dragen treft is tegelijk algemeen en specifiek. De strijd tegen specifieke discriminatie (bv. het verbod op het dragen van een hoofddoek) kadert zowel in de algemene strijd tegen discriminatie als in die voor zelfbeschikking van vrouwen. In die zin is het hoofddoekendebat zeer relevant in het kader van een bredere maatschappelijke discriminatie en ongelijkheid. Vergeet daarbij niet dat het geenszins gaat om de “introductie van de hoofddoek” zoals Baharak Bashar stelt. In Antwerpen werken er al jaren vrouwen met een hoofddoek in publieksfuncties, één zelfs al 20 jaar. Misschien is de ene een “fanatieke gelovige” en de andere niet, maar dat gaat niemand aan. Wat telt is dat ze allemaal hun werk deden met alle respect voor de neutraliteit van de ambtenaar. Plots in 2007 kan dat niet meer. Komt de neutraliteit ineens in het gedrang? Dat gelooft toch niemand. Trouwens Baharak Bashar zelf heeft goed begrepen dat de verrechtsing, het Vlaams Belang en de groeiende intolerantie er voor veel tussen zitten. Maar ze ziet maar één uitweg: toegeven, zoals in Antwerpen. Gelukkig zijn er in Gent toch nog politieke krachten, die wel weerwerk willen bieden, hopelijk met succes….

Wat voor ons vast hangt aan het “pietluttige” hoofddoekendebat, dat wij overigens niet gestart hebben maar wel diegenen die hoofddoeken willen verbieden, is een visie op democratie in een samenleving, die multicultureler en multireligieuzer is dan ooit en die zo zal blijven. Hoe gaan wij – burgers van vele culturen en godsdiensten – om met dat nieuwe gegeven. Baharak Bashar kent maar een refrein: compromissen sluiten en keuzes maken in één richting, namelijk aanpassen.Waarom willen “geëmancipeerde” moslima’s zich ‘markeren’, vraagt ze zich af, waarbij ze een zeer ongelukkige parallel met de jodenster in de tweede wereldoorlog maakt. Alsof er geen verschil is tussen zelf kiezen voor religieuze kentekens en racistische kentekens opgelegd krijgen! Maar er is misschien wel een heel andere parallel die haar ontgaat: of je nu een hoofddoek draagt of niet, donker haar en een donkere teint volstaan als markeringen om gediscrimineerd te worden. Wie zit er aan de kassa in grootwarenhuizen en wie staat in het magazijn? Juist, we moeten er geen tekening bij maken. Sluit dan al je compromis om je hoofddoek af te doen, niets garandeert dat je verder komt dan het magazijn, als je al werk vindt. Karikaturaal gesteld. Ja, maar wel symbolisch voor hoe het vandaag werkt. Het recht opeisen om een hoofddoek te dragen vindt Baharak Bashar om uitzonderingsmaatregelen vragen. Uitzondering op wat? Op het recht van de sterkste? Sinds wanneer zijn rechten van een minderheid een uitzonderingsmaatregel? Over rechten van minderheden, daarover willen wij een ernstig debat in ons democratisch bestel, dat zich toch beroept op fundamentele waarden als vrijheid en gelijkheid. Een beetje verontrustend vinden wij de vraag van Baharak Bashar, hoeveel “nieuwe Belgen” moslim zijn en hoeveel voorstander van de hoofddoek. In een democratie is godsdienstvrijheid, zoals gezegd, toch geen kwestie van meerderheid/minderheid, maar een van rechten, die dezelfde vrijheid voor iedereen moet garanderen!? En de vraag of feministen die moslima’s met hoofddoek steunen, zich scharen achter de “ideologie achter de hoofddoek” vinden we zo mogelijk nog verontrustender. “Baas over eigen hoofd” verdedigt het recht van moslima’s om een hoofddoek te dragen of hem niet te dragen, in beide gevallen ZONDER dwang. Niet meer of niet minder. Het is geen uitspraak voor of tegen de hoofddoek, het is geen uitspraak over “de ideologie achter de hoofddoek”. Volgens Baharak Bashar hebben hoofddoeken en naakte vrouwenlichamen, die als verkoopmiddel worden ingezet, zonder meer dezelfde betekenis. Maar naakte of bedekte vrouwenlichamen op zich zeggen niets over onderdrukking of zelfbeschikking. Beide kunnen uitdrukking zijn van onderdrukking of van een strijd om zelfbeschikking. Dat “maatschappelijke sturing” daarin altijd meespeelt is een open deur intrappen. Vrouwen, die opkomen voor het recht om zich te kleden zoals ze willen, zonder dat dit nare maatschappelijke gevolgen heeft (in je borsten geknepen worden, als losbandige uitlokster van mannen bekeken worden, of als preutse kwezel gepest worden, het maakt niet uit), die vrouwen zijn feministen. En als feministen vinden “westerse” feministen en “moslim” feministen elkaar. Ze zijn het misschien niet altijd eens met elkaar – God beware ons – maar ze zijn wel zusters in hun strijd voor zelfbeschikking en voor de opbouw van een leefbare samenleving.

Baharak Bashar vindt dat we ons niet mogen laten afleiden door “een pietluttigheid” als de hoofddoek. Maar als die hoofddoek zo pietluttig is, waarom wil men hem dan verbieden in de eerste plaats? Hoe men het keert of draait, bij het debat rond de hoofddoek komen heel wat fundamentele democratische kwesties kijken. Daarom willen wij het er nu precies niet bij laten.

Naar aanleiding van de huidige ontwikkelingen in het hoofddoekendebat voelt BOEH! zich genoodzaakt te reageren. BOEH! is een feministisch platform dat gedragen wordt door verschillende organisaties. Wat die organisaties inzake deze kwestie verenigt, is hun gedeelde overtuiging dat vrouwen en meisjes overal en altijd zélf moeten kunnen beslissen of ze wel óf niet een hoofddoek dragen. Een hoofddoekenverbod is volgens BOEH! een beknotting van dat zelfbeschikkingsrecht en brengt in het geval van een verbod op scholen ook de gelijke onderwijskansen van kinderen in het gedrang.

We stellen vast dat de berichtgeving echter al snel escaleerde. Er kwamen nogal wat betrokkenen (of zij nu actie voerden of niet) in een slecht daglicht te staan. Wij vonden het daarom nodig om vandaag het standpunt van BOEH! en de haar ondersteunende organisaties ten aanzien van de laatste ontwikkelingen nog eens mee te geven.

Samira Azabar (Motief vzw): Media in het maatschappelijk debat

Na het hoofddoekenverbod in de twee athenea (KA Antwerpen en Hoboken) riep BOEH! op om op de eerste schooldag een absurd hoofddeksel te dragen, als symbool van de onzinnigheid van het hoofddoekenverbod. Een ludieke actie met een uiterst ernstige boodschap: ALLE jongeren moeten gelijke kansen op onderwijs krijgen.

De  protestacties van de laatste week vertoonden een  ander – meer gespannen – karakter. In de media werden alle actievoerders over dezelfde kam geschoren, vaak werd naar BOEH! verwezen als zijnde de initiatiefnemer van alle protestacties. Een zekere nuancering vanwege de betrokken journalisten zou op zijn plaats geweest zijn: BOEH! is namelijk enkel de initiatiefnemer van de ludieke hoofddekselactie op 1 september. Onze solidariteit gaat wel uit naar verenigingen en individuen die op vreedzame wijze blijven actie voeren voor gelijke kansen in het onderwijs.

BOEH! betreurt het wangedrag van enkele individuen dat onze vreedzame missie in het gedrang brengt. We nemen dan ook uitdrukkelijk afstand van agressieve praktijken zoals intimidatie en vandalisme die het maatschappelijk debat overschaduwen.

Intussen willen we de media en andere betrokkenen waarschuwen voor de sfeer van criminalisering die de berichtgeving de laatste dagen steeds meer bepaalt. Zowel vreedzame actievoerders, ongeruste ouders en leerlingen, als andere betrokkenen (zoals BOEH!) die deze kwestie ter harte nemen en hard werken aan constructieve oplossingen, worden op die manier in een slecht daglicht gesteld. We roepen de media en commentatoren dan ook op om accuraat en genuanceerd te berichten over dit verhaal.

We roepen verder jonge meisjes dringend op om plaats te nemen op de schoolbanken. BOEH! Is ervan overtuigd dat degelijk onderwijs stimulerend en emanciperend werkt. BOEH! gelooft in een actief pluralistisch onderwijsproject. Dergelijk onderwijs helpt jonge moslims een plaats te veroveren als competente actoren in onze Vlaamse samenleving en het stimuleert jongeren tout court om intelligent en constructief met verschil om te gaan.

Nadia Fadil (SAMV): De kwestie van de sociale druk en het dragen van de hoofddoek

Ik kies er bewust voor geen hoofddoek te dragen. En ik heb die vrijheid. Niemand belet mij om te gaan werken of om te gaan studeren. En ik word niet aangekeken op straat omwille van de keuze die ik heb gemaakt.

Maar ik voel dat die vrijheid steeds meer wordt ingeperkt. Dit omdat sinds een jaren een lelijk offensief wordt gevoerd. Een racistisch offensief. En dit in mijn naam en van anderen die, zoals ik, geen hoofddoek wensen te dragen.

Hierdoor word ik buiten mijn wil om in een ogenschijnlijk ‘kamp’ geplaatst – alsof het loutere feit dat ik geen hoofddoek draag zou betekenen dat ik onder druk sta, bevrijd moet worden, en racistische maatregelen die mijn gesluierde zusters moeten ondergaan zou steunen.

1) In het debat rond de hoofddoek, en in de argumenten die worden aangebracht om een verbodsbepaling te legitimeren, werd in de laatste episode die van de ‘sociale druk’ aangehaald.

Steeds meer jonge moslima’s kiezen ervoor vanuit hun religieuze overtuiging een hoofddoek te dragen. Bovendien wordt deze religieuze praktijk des te zichtbaarder door het maatschappelijk debat hierrond. Hierdoor wordt het door vele moslims en niet-moslims als één van de meest essentiele onderdelen van de Islamitische identiteit en praktijk gezien. Deze jongeren zijn kinderen van hun tijd, en reageren op de context die zich aandient. En dat laatste laat een sterke indruk na op vele jongeren en jonge meisjes, of ze nu een hoofddoek wensen te dragen of niet. Jongeren spreken elkaar hierop aan, en stellen elkaar vragen hiernaar.

Dat er sociale druk zou bestaan om de hoofddoek te dragen willen we niet ontkennen. Maar waarover hebben we het dan juist? Is het louter een kwestie van subculturen die bij alle jongeren bestaat, waarbij jongeren elkaar aanspreken en aanporren om zich op een bepaalde wijze te gedragen of kleden, of gaat het om meer? In de media krijgen we individuele verhalen te horen, maar eigenlijk weten we hier niet veel over. Over hoeveel gevallen gaat het? Hoe uit die druk zich? Waarover hebben we het juist?

Bovendien is het niet door de hoofddoek te verbieden dat die sociale druk als bij wonder zal verdwijnen.

Maar door naar sanctionerende maatregelen te grijpen sturen de scholen, en andere maatschappelijke instellingen, een verkeerd signaal.

Deze scholen geven immers één van de meest centrale onderdelen van hun pedagogisch project op: nl. jongeren leren omgaan met de waaier aan levensstijlen, en met de diversiteit rondom hen. Ze falen falikant in wat één van hun belangrijkste opdracht zou moeten zijn: jongeren tot mondige, geëmancipeerde en weerbare burgers vormen in de geglobaliseerde steden, waarin mensen worden geconfronteerd met verschillende talen, culturen en godsdiensten.

Door de hoofddoek te verbieden, en door het debat hierrond, worden jongeren beperkt in hun identitaire en religieuze zoektocht. Hun keuzemogelijkheden wordt op voorhand ingeperkt. Ze krijgen de boodschap mee dat ze niet langer welkom zijn van zodra ze bepaalde levenskeuzes maken.

Dit leidt tot een bijzonder ongezond en gepolariseerd maatschappelijk klimaat, waarbij jongeren langs alle kanten ‘onder druk’ worden gezet om een bepaalde keuze te maken. Ze mogen en kunnen niet langer zoals niet-moslimjongeren, op een vrijblijvende wijze experimenteren, of op autonome wijze hun identiteit vorm geven. Dat laatste zou nét het voorrecht moeten zijn van jong zijn, maar daar kunnen ze niet langer van genieten. Want elke keuze die ze maken wordt ineens zwaar geladen: een keuze voor een hoofddoek betekent uitsluiting, en de keuze om geen hoofddoek te dragen wordt steeds minder bespreekbaar. Dat laatste wordt ineens synoniem voor abdicatie.

2) Wanneer we het tenslotte over sociale druk hebben, vergeten we maar al te vaak die sociale druk die gesluierde vrouwen dagdagelijks ervaren. In dit geval gaat het om een maatschappelijk gestuurde en gesteunde sociale druk, om hun hoofddoek af te zetten. En deze wordt bovendien door allerhande juridische en administratieve maatregelen versterkt.

Vele gesluierde vrouwen geven hieraan toe en zetten hun hoofddoek af – omdat ze geen keuze hebben. En ze moeten leren omgaan met de pijn en vernedering die hiermee gepaard gaat indien ze willen verder studeren, en hun toekomstkansen niet willen vergooien.

Want vergis u niet: er staan nu misschien een aantal meisjes – terecht – te demonstreren voor de schoolpoorten, omdat ze weigeren zonder hun hoofddoek naar school te gaan. Maar voor elk gesluierd meisje dat de camera’s haalt omdat ze haar hoofddoek niet wil afzetten, zijn er tientallen – honderden – meisjes die dit wél doen, die hun hoofddoek wél afzetten. En die keer op keer deze vernedering ondergaan, en zich slepen naar een school waarin ze zich niet erkend noch gewenst voelen.

Deze maatschappelijke en institutionele druk om de hoofddoek af te zetten, en de gevolgen hiervan op de vrouwen die dit doen, haalt echter zelden de pers. Het blijft een onzichtbare pijn.  Een dagelijkse vernedering, die velen in stilte ondergaan.

Dit is de maatschappij die we in naam van onze ‘gekoesterde vrijheden’ aan het vormen zijn. En dit is de boodschap die we telkens opnieuw aan gesluierde vrouwen, maar ook aan jongeren en de rest van onze maatschappij, meegeven: dat er voor vrouwen die de hoofddoek dragen geen plaats is in onze samenleving.

Kitty Roggeman (VOK): Raad van state en het gevolg van beslissingen die genomen worden boven de hoofden van de  betrokkenen

BOEH! steunt de scholiere die een kortgeding heeft aangespannen bij de Raad van State. We wachten nu de beslissing van de Raad van State af en de mogelijke reactie van de Raad van het gemeenschapsonderwijs.

Ondertussen beraden wij ons over verdere acties, afhangend van de aard van de beslissingen door de Raad van State en de raad van het Gemeenschapsonderwijs.

In afwachting willen wij opnieuw onderstrepen hoe belangrijk onderwijs en vrije onderwijskeuze voor ons zijn voor de ontwikkelingskansen en de tewerkstellingskans en van alle jongeren, ook moslimmeisjes met een hoofddoek. Wij willen hier het signaal geven dat het gemeenschapsonderwijs een zware verantwoordelijkheid heeft. Als men zou overgaan tot een veralgemeend verbod in alle scholen van het gemeenschapsonderwijs is dit een kaakslag in het gezicht van al diegenen die het ideaal van de voor iedereen gelijk toegankelijke officiële school altijd verdedigd heeft. Het officieel onderwijs heeft een lange traditie – waar ze hard voor gevochten heeft – van verdraagzaamheid, godsdienstvrijheid en open geest en poneert het pincipe van het actief pluralisme in zijn pedagogisch project. Wij zouden graag zien dat deze principes ook nu daadwerkelijk in de praktijk worden gebracht en wij niet in een situatie terecht komen waarin de openbare school zich minder tolerant opstelt dan het vrije net. Daar is de maatschappij niet mee gediend, daar is de democratie niet mee gediend, en daar is de moslimgemeenschap niet mee gediend. Mocht het zover komen zullen wij ons daar niet zomaar bij neerleggen en gepast reageren.

De BOEH!-lidorganisaties en hun vertegenwoordigers die vandaag het voortouw namen in deze persconferentie:

• Nadia Fadil spreekt als voorzitster van het Steunpunt Allochtone Meisjes en Vrouwen (SAMV)
• Kitty Roggeman als lid van het Vrouwen Overleg Komitee (VOK)
• Samira Azabar als medewerkster van Motief vzw
• Saida El Fekri vanuit de Federatie Marokkaanse Verenigingen (FMV)
• Sara S’Jegers namens FC Poppesnor

Op 15 januari 2007 kwam het nieuwe stadsbestuur voor het eerst bij elkaar om het bestuursakkoord te bespreken.